Fri, 2012-06-22 14:47 | 
Περίληψη
Η ελαιοκομία έχει μεγάλη οικονομική, κοινωνική και οικολογική σημασία για τις χώρες της Μεσογείου. Η Ελλάδα είναι η τρίτη μεγαλύτερη ελαιοπαραγωγός χώρα στον κόσμο, μετά την Ισπανία και την Ιταλία. Η ελαιοκαλλιέργεια διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην αγροτική ανάπτυξη σαν μια από τις κύριες πηγές εισοδήματος και απασχόλησης στις σχετικά ξηρές περιοχές της Μεσογείου. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε σε ελαιώνες του Νομού Μαγνησίας, όπου στη διαχείριση των ελαιώνων παρατηρούνται δυο τάσεις: α) εγκατάλειψη ελαιώνων και β) μικρού βαθμού στροφή, αλλά με αυξητική τάση, προς την βιολογική ελαιοκαλλιέργεια. Στόχος της έρευνας είναι η διερεύνηση των μηχανισμών και της κατεύθυνσης προς την οποία οι πρακτικές διαχείρισης (συμβατική, βιολογική, εγκατάλειψη) κατευθύνουν την εξέλιξη (μεταβολή) των οικοσυστημάτων των ελαιώνων, καθώς και των επιπτώσεων αυτών των πρακτικών στη βιοποικιλότητα. Οι ειδικότεροι στόχοι της έρευνας αφορούν τη συγκριτική μελέτη μεταξύ αντιπροσωπευτικών 1) συμβατικών, 2) βιολογικών, 3) εγκαταλειμμένων ελαιώνων και 4) γειτονικών φυσικών οικοσυστημάτων (μακί) όσο αφορά σε επιλεγμένα συστατικά της βιοποικιλότητας, ήτοι α) φυτική ποικιλότητα, β) δομή και αφθονία των κοινοτήτων πουλιών, επίγειων Κολεόπτερων, Ισόποδων, και γ) παραμέτρων του εδάφους, ήτοι εδαφική γονιμότητα, αφθονία και ποικιλότητα γαιοσκωλήκων, και εδαφική διάβρωση. Επιπλέον, αφορούν στην ανάδειξη βιοτικών και αβιοτικών δεικτών του πλούτου της χλωρίδας και πανίδας των ελαιώνων κάτω από διαφορετικό σύστημα διαχείρισης. Επίσης, η έρευνα στοχεύει στο να αναδείξει «είδη-δείκτες» που ευνοούνται από το κάθε σύστημα διαχείρισης των ελαιώνων, ώστε να χρησιμοποιηθούν ως εργαλεία παρακολούθησης των οικοσυστημάτων των ελαιώνων στη μελλοντική τους διαχείριση.
