Fri, 2012-06-22 15:21 | 
Ο προσδιορισμός του “αρίστου” επιπέδου προστασίας του περιβάλλοντος βασίζεται στην αρχή της μεγιστοποίησης του καθαρού οφέλους (όφελος από την μείωση των ζημιών μείον το κόστος ελέγχου της ρύπανσης), που προκύπτει από τον περιορισμό ή την εξάλειψη της ρύπανσης.
Για το σωστό προσδιορισμό του επιπέδου προστασίας του περιβάλλοντος οι ζημιές που προκαλεί η ρύπανση πρέπει να προσδιοριστούν με πληρότητα ώστε να εκτιμηθεί με επάρκεια το όφελος. Στόχος πάντα είναι η επίτευξη μιας άριστης λύσης κατά Pareto.
Προκειμένου λοιπόν να βρούμε το άριστο επίπεδο ρύπανσης θα χρησιμοποιήσουμε δυο καμπύλες οι οποίες θα προσδιορίζουν το κόστος ελέγχου και την συνάρτηση κόστους ζημίας, αντίστοιχα μιας χώρας ή μιας επαρχιακής πόλης ή ενός δήμου. Το σημείο της τομής τους, θα αντιπροσωπεύει το άριστο επίπεδο. Υποθέτοντας ότι οι καμπύλες αλληλεπιδρούν, δημιουργούν την περιοχή, που ονομάζουμε ‘άριστη’. Θα αποδείξουμε ότι αυτή η αλληλεπίδραση δεν είναι πάντα αποδεκτή, χρησιμοποιώντας τρεις περιπτώσεις συναρτήσεων οριακού κόστους ζημίας και ελέγχου καθώς και τους συνδυασμούς τους:
- Γραμμικές καμπύλες,
- Δευτεροβάθμιες καμπύλες και
- Eκθετικές καμπύλες.
Οι κατάλληλες πολιτικές περιβαλλοντικής προστασίας και τα αντίστοιχα εργαλεία περιβαλλοντικής θα προταθούν ενώ οι διάφορες περιπτώσεις αβεβαιότητας θα εξεταστούν αναλυτικά.
